Een bijzondere trekking naar het Annapurna Base Camp

Eeuwige sneeuw en bergen waar je nederig van wordt. De trekking naar het Annapurna Base Camp is een van de mooiste die wij ooit gemaakt hebben. Het is een uitdagende tocht door de Himalaya, waarbij het ene landschap nog mooier is dan het andere. Kippenvel van begin tot eind. De tocht voert je dwars door rijstvelden en jungle, langs watervallen en over smalle hangbruggen hoog boven de rond. Het is soms even afzien, maar het is alle spierpijn meer dan waart. De top van de bijna onbeklimbare achtduizender. Ik deel graag al onze ervaringen over onze trekking door het Annapurna circuit met jullie. Van angstige momenten op een hangbrug, ijzige kou tot een bijna niet verklaarbaar trots gevoel. Maar voordat we daar mee beginnen, eerst nog even iets meer over deze bijzondere berg.

Trekking naar het Annapurna Base Camp

In Nepal zijn ze ontzettend trots op hun bergen. En terecht, want van de 14 bergen boven de 8000 meter liggen er maar liefst 8 in Nepal, waaronder natuurlijk de Mount Everest. De hoogste berg ter wereld. De trekking naar het base camp van de Mount Everest bewaren we voor een volgende keer en we kiezen voor een meerdaagse tocht naar het ander base camp in de Himalaya. Die van de Annapurna. Met zijn 8091 meter is deze berg nog steeds een echte reus. Een moeilijk beklimbare reus trouwens, er zijn maar 3 klimmers die ooit de top van de Annapurna hebben behaald en ook weer heelhuids zijn thuisgekomen.

Wij gaan natuurlijk gewoon voor het base camp en dat wordt al een hele uitdaging. De trekking duurt 7 dagen en brengt je via smalle bergweggetjes, pieken en dalen naar een hoogte van 4130 meter. Een prachtige weg door een groen landschap vol rijstvelden met op de achtergrond de ruige pieken van de Himalaya en de eeuwige sneeuw. Het is een tocht om nooit meer te vergeten.

Misschien heb ik het een klein beetje onderschat

’s Ochtends vroeg nemen we een taxi naar het beginpunt van onze trekking. Vandaag gaat de tocht dan eindelijk beginnen. Een smal en steil kronkelpad leidt ons het eerste stuk de berg op. Een trap gemaakt van stenen, elke tree is weer anders. Na drie kwartier bijna verticaal omhoog klimmen vraag ik me af of dit wel zo’n goed idee was. Hiken in de bergen doe ik zelden, maar ik ben wel in een goede conditie en wandelen gaat me altijd relatief makkelijk af. De trekking naar het Annapurna base camp lijkt me toch van een andere categorie. Heb ik het onderschat? En zal de trekking naar de top 4 dagen zo zijn? Steil omhoog? Ik vrees met grote vreze.

Het woord berggeit hebben ze hier in de Himalaya uitgevonden

Net na de middag krijgt onze gids een telefoontje. Zijn moeder is ziek en hij moet naar huis. We spreken af dat we in het guesthouse van het volgende dorp overnachten en dat hij de volgende ochtend bij het ontbijt ons weer zal ontmoeten. Het woord berggeiten hebben ze hier in de Himalaya uitgevonden. Waar wij vier uur over lopen, doet onze gids op zijn gemak in twee uur. Het is ongelooflijk hoe lichtvoetig hij de berg op rent.

De uitzichten vanaf het guesthouse zijn prachtig en de zon schijnt volop. Dit is totaal geen nare plek om een middag door te brengen. De kinderen van het dropje vinden onze aanwezigheid maar al te leuk en al snel worden we betrokken in allerlei spelletjes waarvan we geen idee hebben hoe ze gaan. De kinderen zijn de trotse winnaars, wij bakken er niet al te veel van, tot grote hilariteit van de bewoners.

Back to basic met de warme gastvrijheid van het dorp

Als de zon achter de bergen verdwijnt merken we pas hoe koud het hier eigenlijk is. Ik douche mezelf met een bak op het vuur verwarmd warm water, maar echt warmer krijg ik het er niet van. Thijs en ik zijn de enige gasten van het guesthouse vanavond en hebben het kleine restaurant, wat ook meteen de woonkamer van onze gastvrouw is, voor onszelf alleen. Vanavond gaan we met de kippen op stok. Rond acht uur liggen we in onze slaapzak in een piepklein kamertje wat verlicht word door een peertje aan het plafond. De planken van de vloer kraken onder ons en al te stabiel voelt het niet aan. Toch vinden we het heerlijk. Back to basic met de warme gastvrijheid van het dorp. Benieuwd naar wat de volgende dag voor ons in petto zal hebben vallen we als een blok in slaap.

Spierpijn en de zonsopgang in het Annapurna Circuit

Het voordeel van vroeg naar bed gaan, is dat je er ook weer vroeg uit bent. Een zonsopgang is eigenlijk altijd mooi, maar hier in de Himalaya is het begin van de dag bijna sprookjesachtig. Bij het ontbijt is onze gids weer van de partij en we vervolgen onze tocht door het Annapurna circuit. De eerste stappen gaan wat houterig. Spierpijn is mijn nieuwe beste vriend en mijn kuiten kunnen inmiddels de concurrentie aan met een gemiddelde bodybuilder. Qua kracht waarschijnlijk niet, maar qua omvang zeker wel. Het fijne van spierpijn is dat je weet als je weer gaat bewegen en je spieren warm worden, de stijfheid wel weg trekt.

Rijstvelden en achtduizenders

Het wandelen door de Annapurna regio is een waar feest. Af en toe is het ook afzien, maar het merendeel is goed te doen. Mijn benen zijn inmiddels gewend aan het klimmen, alhoewel ik nooit een berggeit zal worden. De eerste dagen is de natuur groen. Rijstvelden, akkers, jungle en bossen, met steeds de pieken van de achtduizenders op de achtergrond. We kijken naar de apen die hoog in de bomen aan het spelen zijn, staan oog in oog met reusachtige buffels en passeren een hele stoet ezels op een smalle hangbrug met onder ons een gapend ravijn.

Hoe passeer je een groep ezels op een hangbrug boven een ravijn?

Ik overdrijf niet als ik zeg dat het een stoet van minstens vijftien ezels was die met een hoog tempo over de meterslange hangbrug wandelen. Een leuk gezicht als je het tafereel vanaf de kant aanschouwt, maar een stuk minder chill als je zelf al halverwege de brug loopt. Koortsachtig kijk ik om me heen op zoek naar een uitweg, maar twintig meter boven de grond kan ik toch echt geen kant op. Mijn hart klopt in mijn keel. Een tegenligger is op deze brug al amper te passeren, laat staan een ezel. De dieren maken zich er zichtbaar minder druk om en wandelen met een hoog tempo op me af. Ze zijn het gewend en stiekem hebben ze er wel lol in om een doodsbange toerist de stuipen op het lijf te jagen. Uiteraard gaat het goed. Dat gaat het waarschijnlijk al jaren, dag in, dag uit.

Aankomst op het Annapurna Basecamp

Het laatste stuk naar het base camp is vlakker dan rest van de trekking, toch kost het door de hoogte nog aardig wat energie. Hoe dichter je bij het ABC komt, hoe mooier het wordt. De toppen van de Annapurna omringen het kamp en vanaf hier zie je pas echt hoe indrukwekkend de berg wel niet is. Het is magisch en sprookjesachtig, maar tegelijkertijd besef je maar al te goed hoe verwoestend de berg kan zijn. De binnenkomst in het guesthouse is een waar feest. Er wordt geklapt bij elke nieuwe wandelaar die het kamp bereikt. Het warme welkom tovert een grote glimlach op onze gezichten. We hebben het toch maar even geflikt.

IJzige kou en sneeuwmonsters

Voor de zon ondergaat genieten we nog even van de prachtige uitzichten die we vanaf het Annapurna base camp hebben. Het is hier werkelijk waanzinnig mooi. Op het moment dat de zon achter de bergen verdwijnt kelderen de temperaturen meteen. Een ijzige kou verspreid zich over het kamp als wij diep in onze slaapzakken wegkruipen. Ik heb alle kleren aan die ik mee heb, maar warm krijg ik het niet. Slapen lukt ook niet, iets waar mijn buurman een paar bedden verderop geen last van heeft. Hij snurkt er lekker op los. Ik droom die nacht over sneeuwmonsters en andere bizarre sneeuwwezens. Het schijnt er een beetje bij te horen, de hoogte heeft toch meer invloed op je dan je denkt.

Met een beetje weemoed nemen we de volgende ochtend weer afscheid van het base camp. De koude bedden en vieze wc’s (ik denk niet dat die hier ooit worden schoongemaakt) zal ik niet missen, maar het prachtige uitzicht zeker wel. Wonderschoon, dat is misschien een beter woord.

Genieten van de Annapurna regio

Je hebt klimmers en je hebt dalers. Tijdens deze tocht kom ik erachter dat ik bij de laatste categorie behoor. Het dalen kost me geen enkele moeite, terwijl het urenlang beklimmen van ongelijke traptreden toch wel zorgt voor de nodige zweetdruppels. In drie dagen dalen we af via een andere route dan op de heenweg. We ontspannen een paar uurtjes in de natuurlijke hot springs en logeren in idyllische dorpjes te midden van de reisvelden. Het is hier op de berg zo vredig. Hoewel de trekking de nodige energie kost, voel ik me ook heel rustig en uitgerust. Dit is genieten met de hoofdletter G.

De trekking naar het Annapurna base camp is een van de mooiste trekkingen die ik ooit gemaakt heb. Of zeg maar gerust de mooiste. Als je ooit beslist om het vliegtuig richting Nepal te pakken, dan kan ik je van harte aanraden om een trekking te maken. Dat kan al vanaf drie dagen, maar heb je wat langer de tijd, kies dan voor de trekking naar het base camp, het is een prachtige route!

Routes naar het Annapurna basecamp

Zoals er ook meerdere wegen naar Rome leiden, zijn er ook verschillende routes die je naar het pad brengen wat je naar het Annapurna Base Camp leidt. De gemiddelde trekking duurt 7 á 8 dagen, maar je kan er ook voor kiezen om wat meer van de Annapurna regio te ontdekken en de trekking uitbreiden tot bijvoorbeeld 13 dagen. Het is maar net wat je graag wilt zien en hoeveel dagen je uit wilt trekken voor het hiken. Nepal is een land wat veel te bieden heeft in alle opzichte (zoals het afgelegen Bardia National Park of het mooie Chitwan) en het is maar net hoeveel dagen van je reis je wilt besteden aan het maken van een trekking. Mijn advies, trek er zeker 7 dagen vooruit. De Himalaya mag je eigenlijk niet overslaan en zal een van de highlights van je bezoek aan Nepal worden.

Als je met een gids reist, wat zeker voor je trekking naar het ABC aan te raden is, bespreek dan vooraf wat de mogelijkheden zijn qua route. Het zou toch wel tof zijn als je zowel op de heen als op de terugweg een andere route neemt. Zo kom je langs de mooiste plekken in de Annapurna regio, zoals afgelegen dorpjes, watervallen en hot springs.

Beste reistijd voor een trekking in het Annapurna circuit

De beste reistijd voor een trekking in het Annapurna circuit zijn de maanden maart en april in het voorjaar en de maanden oktober en november in het najaar. Als je kan kiezen, dan is het najaar de beste tijd voor een trekking. De luchten zijn dan blauw, de temperaturen aangenaam en je hebt in deze periode de minste kans op slecht weer.

Hoogteziekte

Vanaf een hoogte van ongeveer 2500 meter kun je te maken krijgen met hoogteziekte. Een nare aandoening. Tijdens je trekking naar het Annapurna Base Camp kom je makkelijk boven een hoogte van 4000 meter uit, dus hoogteziekte kan op de loer liggen. De eerste verschijnselen zijn meestal hoofdpijn, misselijkheid en verminderde energie. Mochten de klachten erger worden, zoals braken, ernstige hoofdpijn, duizeligheid en benauwdheid, dan is het tijd dat de alarmbellen gaan rinkelen. De enige optie is om af te dalen om aldaar je lichaam aan de hoogte te laten acclimatiseren. Daarom is het zo goed dat je zeker 4 dagen de tijd neemt om het Annapurna Base Camp te bereiken. Wat trouwens door de afstand ook bijna niet anders mogelijk is.

Natuurlijk zit je tijdens je trekking niet de wachten op hoogteziekte. Helemaal voorkomen kun je het niet, maar met de volgende tips is de kans wel iets kleiner. Neem tijd om te acclimatiseren, zodat je lichaam aan de hoogte kan wennen. Wat dus wil zeggen, trek dus voldoende tijd uit voor de beklimming. Denk hierbij aan 7 á 8 dagen voor de totale tocht. Drink hiernaast voldoende water en liever geen alcohol.

Praktische informatie

Deze tips en handige informatie maken je trekking naar het Annapurna Base Camp net iets aangenamer!

Neem altijd een slaapzak mee

Overdag kan het op de berg nog behoorlijk warm zijn, maar als de zon ondergaat dalen de temperaturen snel. Zo snel, dat de kans groot is dat je waterfles de volgende ochtend veranderd is in een grote ijsklomp. Kort samengevat, het kan ’s nachts behoorlijk vriezen in de bergen. Ook al overnacht je in een guesthouses, het wil niet zeggen dat er altijd dekbedden of dekens zijn. Neem daarom altijd zelf een slaapzak mee. Grote kans dat je die niet mee hebt genomen vanuit Nederland. No worries. In Pokhara zijn er genoeg winkels waar je een slaapzak kunt huren.

Wandelstokken zijn toch wel heel handig

Niet iedereen is fan van het hiken met wandelstokken. Toch is het in de bergen vaak een uitkomst. Gedurende de trekking naar het Annapurna Base Camp was de wandelstok mijn steun en toeverlaat. Zowel bij het klimmen als dalen zijn wandelsticks een echte uitkomst. Ik gebruikte één stok, maar je zag ook vaak mensen met beide stokken lopen. Een aanrader wat mij betreft.

Zorg voor goede spullen

De tocht zelf is al pittig genoeg, zonder zware bepakking op je rug. Kies dus zorgvuldig wat je meeneemt en reis zo licht mogelijk. Zorg ervoor dat je uitrusting in orde is. Een stevige backpack, goede wandelschoenen en een warme slaapzak zijn het belangrijkst.

Neem extra pasfoto’s mee

Neem extra pasfoto’s mee op reis. Je hebt ze nodig voor het visum on arrival, maar ook voor je trekking permit. Zonder deze TIMS-card (Trekkers Information Management System) mag je namelijk niet aan de tocht beginnen. De permit is bedoeld om je veiligheid als wandelaar zoveel mogelijk te waarborgen. Door het systeem weten ze precies wie er op dat moment in een bepaalde regio aan het wandelen is, wat bijvoorbeeld helpt bij evacuaties in het geval van noodweer. Mocht je geen pasfoto’s mee hebben (zoals wij), dan kun je ze ook in Pokhara laten maken. Charmant waren ze niet, maar voor op de TIMS-card meer dan prima.

Douchen op 3000 meter hoogte

Een lekkere warme douche na een lange dag hiken? Vergeet het maar. De meeste guesthouses hebben ze niet en dat is natuurlijk niet zo gek als je beseft dat je op 3000 hoogte meter bent en hier verder geen wegen of andere voorzieningen zijn. Geen probleem. Een emmer opgewarmd water, wat je met een beker over je heen schept voldoet ook prima.

Duurzaamheid en de Himalaya

Duurzaamheid is een belangrijk goed. Ook kleine dingen kunnen het verschil maken. Vul bijvoorbeeld je waterfles voor een paar cent bij de guesthouses op de berg. Of eet een paar dagen geen vlees. Wat tijdens je trekking niet zo moeilijk is, vanaf een bepaalde hoogte staat er namelijk bij geen enkel restaurant meer vlees op het menu.

In Nepal zijn de werkomstandigheden helaas niet hetzelfde als in Nederland. Wil je op dit vlak ook je steentje bijdragen, er zijn genoeg dingen die je zelf kunt doen om de werkomstandigheden van je gids of eventueel porter net wat beter te maken. Ga bijvoorbeeld altijd in zee met een erkend bedrijf wat je trekking organiseert, laat je drager niet meer dan 20 kilo tillen en hou er toezicht op dat je gids ook een warme maaltijd krijgt. Klinkt erg vanzelfsprekend, maar is het helaas niet altijd.

Maak je trekking naar het Annapurna Base Camp met een gids

Het is mogelijk om de trekking naar het Annapurna Base Camp te maken zonder gids, maar ik zou je toch ten aller tijden aanraden dit niet te doen. Huur een gids, het heeft zoveel voordelen. Je gids weet de weg (yes, verdwalen in de Annapurna regio schijnt regelmatig voor te komen), boekt de accommodaties, maar het belangrijkste is toch wel dat je gids je van alles kan vertellen over de regio, natuur en wildlife. Tijdens de hikes laat hij je de mooiste plekjes zien en vertelt hij je alles over de bezienswaardigheden waar je langs komt. Wat ons betreft een absolute meerwaarde.

 

 

Volg me voor een fijne dagelijkse dosis reisinspiratie op Facebook & Instagram.